“If you don’t have the background awareness of oneness, duality becomes real.”
– Alan Finger

We leven in een maatschappij met de focus op de individu. We groeien op met de inprenting dat wij als individu iets moeten worden. Alsof we nu nog niet goed genoeg zijn. Dus gaan we persoonlijk succes en geluk nastreven. We identificeren ons met ons lichaam en andere bezittingen. Geloven dat dit bepaalt wie we zijn. We geloven dat het leven maakbaar is. Dat we alles kunnen nastreven wat we maar willen, zelfs geluk. Vanuit dit geloof gaan we ook van alles beschermen. Uit angst dat we dat waar we ons mee identificeren verliezen. Want wie ben je nog als je dakloos in de goot ligt? Of als je opeens in een rolstoel belandt. Ben je dan nog steeds dezelfde jij? Of geloof je dan je gedachten die jou vertellen dat je een mislukking bent. En praten we zo ook over de ander die in de goot ligt, is hij een mislukking? Of de vluchtelingen die hier naartoe komen, die we verwijtend gelukszoekers noemen. Zijn we niet allemaal op zoek naar geluk?

Zo zitten we met z’n allen in een rat race. En weet je waarom? Omdat we ergens zijn gaan geloven niet goed genoeg te zijn. Als kind hebben we pijn van afwijzing ervaren. Onze behoefte aan liefde is niet altijd vervuld. En we zijn daardoor gaan leven vanuit een tekort. Een gevoel dat er iets mist, gevoel van afgescheidenheid. We beginnen dan eerst te denken dat het aan ons ligt. Vervolgens gaan we heel hard ons best doen alsnog die liefde en erkenning te krijgen. We gaan streven naar perfectie en controle zodat we geen afwijzing kunnen ervaren. Krijgen we dan alsnog kritiek dan worden we boos op de ander, gaan verwijten maken en oordelen. En doordat we in het contact met anderen onbewust de angst voor afwijzing voelen gaan we vaak geloven dat we het alleen moeten en kunnen, dat we niemand nodig hebben. En zo richten we ons volledig op het vervullen van de behoeften van het ik-je. Waarbij we behoeften ook nog eens verwarren met wensen. We zijn gaan denken dat die baan of relatie ons de waardering en veiligheid geven die we zo hard zoeken. Maar als je alle treden van de piramide van Maslow bewandelt kom je er achter dat het leeg blijft voelen. En daar staan we nu met z’n allen. Het aantal depressies, burn-out en zelfmoorden is nog nooit zo hoog geweest.

Vanuit een gevoel van afgescheidenheid en niet goed genoeg zijn, gaan we op zoek naar zelfwaardering en verbondenheid. Dat wat we als klein kind hebben ervaren maar nu missen. We zoeken dit echter op de verkeerde plaats. [Read more…]