Raising Intensity

Coaching voor ouders van intense kinderen

Afgescheidenheid

afgescheidenheid

The greatest tragedy of human existence is the illusion of separateness

  • Albert Einstein

Gister was ik bij een prachtige workshop van Challenge Day met de oprichters Yvonne en Rich. Hun hele programma Over de streep is eigenlijk gericht op de waterlijn wat laten zakken, zodat de metaforische ijsberg meer zichtbaar wordt. Want in het veel gebruikte plaatje van de ijsberg staat wat boven de waterlijn is vaak voor wat we laten zien, ons imago, en onder de waterlijn voor wat we werkelijk voelen maar niet durven laten zien. Het belangrijkste gevoel wat we niet durven laten zien is het gevoel van eenzaamheid, gevoel afgewezen te worden en er niet bij te horen. Ook de therapievorm PRI verwijst heel mooi naar hoe de basis van al onze overlevingspatronen geworteld is in pijn van afwijzing en eenzaamheid en de angst hiervoor.

Vervolgens zijn we ons hele leven op zoek naar een gevoel van heel wording. Dus gaan we proberen van alles te bereiken waarvan we denken dat dit ons vervuld. Maar die vervulling komt nooit volledig. Zelfs niet als je het gevoel hebt je leven aardig op de rit te hebben. Want bijna iedereen leeft vanuit de illusie dat hij een individu is met een vrije wil. Dit komt voort uit de gedachte en het gevoel dat er een ik is die het middelpunt is van dit leven.

Dit gevoel van afgescheidenheid ontstaat in ieder mens. Het is eigenlijk niets meer dan een energetische verkramping. Maar vervolgens komt er vanaf een jaar of 1,5 de gedachte bij dat je een aparte identiteit bent. Daarvoor ervaar je het leven gewoon zoals het is. Er gaat van alles door een klein kind zijn lichaam heen, maar het heeft geen zelfbewustzijn, geen ik besef. Het kindje ontwikkelt bepaald geconditioneerd gedrag, wat wij weer koppelen aan de gedachte dat dit iets over hem zegt. En dan komt de opvoeding, waarbij ouders denken dat ze het kind op een bepaalde manier moeten vormen; er moeten bepaalde dingen aangeleerd en anderen afgeleerd. En zo gaat ook dit kind geloven dat het een apart individu is die zichzelf moet verbeteren om goed genoeg te zijn.

We zitten echter als mens gevangen in deze illusie. Een dier ervaart het leven zo niet. Die heeft geen ik-besef. Die is gewoon een expressie van het leven zelf. Energie in beweging. Energie die levensvormen aanneemt. Energie die gewoon is. En ja het kan zijn dat er in zo’n dier energie opkomt in de vorm van angst of agressie. Maar dit is als gevolg van conditionering en er is geen apart zelfbewustzijn hierover. Zoals al vaker gezegd: een hond denkt echt niet na het blaffen, ai dat had ik niet moeten doen of zo dat heb ik goed gedaan. Een dier is gewoon één met zijn omgeving. Zonder agenda.

Er is namelijk helemaal niets te bereiken in dit leven. Er is alleen maar dit. Energie dat verschillende vormen aanneemt. Waaronder de menselijke vorm waarin een ik-gedachte ontstaat. Maar dat is zoals Tony Parsons zo mooi zegt niets verschijnend als iets. We zijn als mens echter ontzettend bang voor die leegte, die zinloosheid van het bestaan. Terwijl in die leegte ook juist de echte volheid zit. Het mysterie van het leven. Zo zinloos en zo zinvol tegelijk. Zoals Thich Nhat Hanh zegt: We are here to awaken from our illusion of separateness. Dat is wat echte verlichting is. De bevrijding van het gevoel van afgescheidenheid.

 

Eenheid

oneness

“If you don’t have the background awareness of oneness, duality becomes real.”
– Alan Finger

We leven in een maatschappij met de focus op de individu. We groeien op met de inprenting dat wij als individu iets moeten worden. Alsof we nu nog niet goed genoeg zijn. Dus gaan we persoonlijk succes en geluk nastreven. We identificeren ons met ons lichaam en andere bezittingen. Geloven dat dit bepaalt wie we zijn. We geloven dat het leven maakbaar is. Dat we alles kunnen nastreven wat we maar willen, zelfs geluk. Vanuit dit geloof gaan we ook van alles beschermen. Uit angst dat we dat waar we ons mee identificeren verliezen. Want wie ben je nog als je dakloos in de goot ligt? Of als je opeens in een rolstoel belandt. Ben je dan nog steeds dezelfde jij? Of geloof je dan je gedachten die jou vertellen dat je een mislukking bent. En praten we zo ook over de ander die in de goot ligt, is hij een mislukking? Of de vluchtelingen die hier naartoe komen, die we verwijtend gelukszoekers noemen. Zijn we niet allemaal op zoek naar geluk?

Zo zitten we met z’n allen in een rat race. En weet je waarom? Omdat we ergens zijn gaan geloven niet goed genoeg te zijn. Als kind hebben we pijn van afwijzing ervaren. Onze behoefte aan liefde is niet altijd vervuld. En we zijn daardoor gaan leven vanuit een tekort. Een gevoel dat er iets mist, gevoel van afgescheidenheid. We beginnen dan eerst te denken dat het aan ons ligt. Vervolgens gaan we heel hard ons best doen alsnog die liefde en erkenning te krijgen. We gaan streven naar perfectie en controle zodat we geen afwijzing kunnen ervaren. Krijgen we dan alsnog kritiek dan worden we boos op de ander, gaan verwijten maken en oordelen. En doordat we in het contact met anderen onbewust de angst voor afwijzing voelen gaan we vaak geloven dat we het alleen moeten en kunnen, dat we niemand nodig hebben. En zo richten we ons volledig op het vervullen van de behoeften van het ik-je. Waarbij we behoeften ook nog eens verwarren met wensen. We zijn gaan denken dat die baan of relatie ons de waardering en veiligheid geven die we zo hard zoeken. Maar als je alle treden van de piramide van Maslow bewandelt kom je er achter dat het leeg blijft voelen. En daar staan we nu met z’n allen. Het aantal depressies, burn-out en zelfmoorden is nog nooit zo hoog geweest.

Vanuit een gevoel van afgescheidenheid en niet goed genoeg zijn, gaan we op zoek naar zelfwaardering en verbondenheid. Dat wat we als klein kind hebben ervaren maar nu missen. We zoeken dit echter op de verkeerde plaats. [Read more…]

Angst voor afwijzing

pixabay foto rejection

“Rejection doesn’t mean you aren’t good enough; it means the other person failed to notice what you have to offer.”

–          Mark Amend

Angst voor afwijzing is denk ik wel een van onze diepste angsten. Die al ontstaat in onze jongste kindertijd. Als kind zijn we namelijk voor onze overleving afhankelijk van onze ouders. Als zij ons afwijzen door niet in onze behoeften te voldoen dan overleef je het als baby alleen niet. Afwijzing betekent op die jonge leeftijd eenzaamheid. Het gevoel van afgescheidenheid ontstaat hier. Waar de baby zich nog volledig één voelt met de moeder ervaart het door de afwijzing een gevoel van dat er iets mist. Vanuit dit basis gevoel zijn de meesten van ons een heel leven lang op zoek naar het terug vinden van die heelheid. Maar omdat afwijzing pijn doet ontwikkelen we juist allemaal strategieën om daarmee om te gaan. In de hoop dat we dan als nog goed genoeg zijn. Dat we dan alsnog krijgen wat we nodig hebben. Dat we dan ons eindelijk weer heel voelen. [Read more…]