• Albert Einstein

Gister was ik bij een prachtige workshop van Challenge Day met de oprichters Yvonne en Rich. Hun hele programma Over de streep is eigenlijk gericht op de waterlijn wat laten zakken, zodat de metaforische ijsberg meer zichtbaar wordt. Want in het veel gebruikte plaatje van de ijsberg staat wat boven de waterlijn is vaak voor wat we laten zien, ons imago, en onder de waterlijn voor wat we werkelijk voelen maar niet durven laten zien. Het belangrijkste gevoel wat we niet durven laten zien is het gevoel van eenzaamheid, gevoel afgewezen te worden en er niet bij te horen. Ook de therapievorm PRI verwijst heel mooi naar hoe de basis van al onze overlevingspatronen geworteld is in pijn van afwijzing en eenzaamheid en de angst hiervoor.

Vervolgens zijn we ons hele leven op zoek naar een gevoel van heel wording. Dus gaan we proberen van alles te bereiken waarvan we denken dat dit ons vervuld. Maar die vervulling komt nooit volledig. Zelfs niet als je het gevoel hebt je leven aardig op de rit te hebben. Want bijna iedereen leeft vanuit de illusie dat hij een individu is met een vrije wil. Dit komt voort uit de gedachte en het gevoel dat er een ik is die het middelpunt is van dit leven.

Dit gevoel van afgescheidenheid ontstaat in ieder mens. Het is eigenlijk niets meer dan een energetische verkramping. Maar vervolgens komt er vanaf een jaar of 1,5 de gedachte bij dat je een aparte identiteit bent. Daarvoor ervaar je het leven gewoon zoals het is. Er gaat van alles door een klein kind zijn lichaam heen, maar het heeft geen zelfbewustzijn, geen ik besef. Het kindje ontwikkelt bepaald geconditioneerd gedrag, wat wij weer koppelen aan de gedachte dat dit iets over hem zegt. En dan komt de opvoeding, waarbij ouders denken dat ze het kind op een bepaalde manier moeten vormen; er moeten bepaalde dingen aangeleerd en anderen afgeleerd. En zo gaat ook dit kind geloven dat het een apart individu is die zichzelf moet verbeteren om goed genoeg te zijn.

We zitten echter als mens gevangen in deze illusie. Een dier ervaart het leven zo niet. Die heeft geen ik-besef. Die is gewoon een expressie van het leven zelf. Energie in beweging. Energie die levensvormen aanneemt. Energie die gewoon is. En ja het kan zijn dat er in zo’n dier energie opkomt in de vorm van angst of agressie. Maar dit is als gevolg van conditionering en er is geen apart zelfbewustzijn hierover. Zoals al vaker gezegd: een hond denkt echt niet na het blaffen, ai dat had ik niet moeten doen of zo dat heb ik goed gedaan. Een dier is gewoon één met zijn omgeving. Zonder agenda.

Er is namelijk helemaal niets te bereiken in dit leven. Er is alleen maar dit. Energie dat verschillende vormen aanneemt. Waaronder de menselijke vorm waarin een ik-gedachte ontstaat. Maar dat is zoals Tony Parsons zo mooi zegt niets verschijnend als iets. We zijn als mens echter ontzettend bang voor die leegte, die zinloosheid van het bestaan. Terwijl in die leegte ook juist de echte volheid zit. Het mysterie van het leven. Zo zinloos en zo zinvol tegelijk. Zoals Thich Nhat Hanh zegt: We are here to awaken from our illusion of separateness. Dat is wat echte verlichting is. De bevrijding van het gevoel van afgescheidenheid.